Heb je er wel eens bij stilgestaan hoe moeilijk het is om elke ochtend blij op te staan?
En toch is dat precies wat Jezus van ons vraagt in Een Cursus in Wonderen. Het is letterlijk een opdracht die we meekrijgen. En dan kan je schamper je schouders ophalen en zeggen: “makkelijker gezegd dan gedaan”. Maar is het echt wel zo moeilijk?
Wij streven voortdurend naar geluk. We hollen duizend en één doelen na op zoek naar bevrediging.. Wij lezen zelfs Een Cursus In Wonderen in de hoop dat we ten langen leste vrede zullen vinden. Met andere woorden: wij doen gi-gan-tisch veel moeite om gelukkig te worden. En dat kost heel, veel, energie.
Maar hebben wij al eens, consequent, geprobeerd om ochtend na ochtend blij te zijn?
Is dat wel zo moeilijk als het lijkt?
Je kan zeggen: “ja maar, ik ben ziek, dan kan ik toch niet blij zijn..” “ja maar, ik ben arm, dan kan ik toch niet blij zijn..” “ja maar, ik ben eenzaam, dan kan ik toch niet blij zijn..” enz.
Is dat zo?
Of wil je dan gewoon niet blij zijn?
Les 138 van Een Cursus in Wonderen zegt ons: De Hemel is de beslissing die ik moet nemen.
We maken de keuze voor de Hemel als we ontwaken, en besteden er vijf minuten aan om ons ervan te vergewissen dat we de enige beslissing hebben genomen die zinnig is. We beseffen dat we een bewuste keuze maken tussen wat bestaat en wat niets dan een schijn van waarheid heeft. Zijn schijnbestaan, gebracht naar wat werkelijkheid is, is vluchtig en doorzichtig in het licht. Het bergt nu geen verschrikking meer, want wat tot iets enorms was gemaakt, wraakzuchtig en meedogenloos van haat, vereist duisternis wil angst daarin worden geïnvesteerd. Nu wordt het als slechts een dwaze, onbenullige vergissing herkend. (WdI.138.11:1-5)
Gelukkig zijn is altijd maar één beslissing van ons verwijderd. Ja zeker, geluk is een beslissing. Het is de beslissing om onze rol te vervullen.
Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld (WdI.62)
Het is door vergeving te beoefenen dat we ons herinneren wie we in werkelijkheid zijn: pure liefde, puur geluk.
We hoeven daar dus niet naar te streven, we zijn het al.
Deze beslissing om gelukkig te zijn nemen wij de hele dag door opnieuw en opnieuw. In alle mogelijke omstandigheden en uitdagingen die onze aandacht vereisen. Telkens opnieuw worden wij uitgenodigd om onze functie te beoefenen: vergeving.
En zo te leren wie we zijn. En zo simpelweg gelukkig tezijn.
Alleen door de functie te vervullen die God jou gegeven heeft, zul jij gelukkig zijn. Dat komt doordat het jouw functie is gelukkig te zijn, door het middel te gebruiken waardoor geluk onafwendbaar wordt. Er bestaat geen andere manier. Daarom, elke keer dat jij kiest om je functie al dan niet te vervullen, kies je in feite om al dan niet gelukkig te zijn.
(WdI.64.4:1-4)
Laten we dit vandaag niet vergeten. Laten we onszelf hieraan herinneren ‘s morgens, en ‘s avonds opnieuw, en ook de hele dag door. Bereid jezelf van tevoren voor op alle beslissingen die jij vandaag zult nemen door eraan te denken dat ze in feite allemaal heel eenvoudig zijn. Elk zal leiden tot geluk of verdriet. Kan het werkelijk moeilijk zijn zo’n eenvoudige beslissing te nemen? Laat de vorm van de beslissing jou niet misleiden. Een ingewikkelde vorm betekent nog geen ingewikkelde inhoud. Het is onmogelijk dat enige beslissing op aarde een andere inhoud heeft dan precies deze ene eenvoudige keuze. Dat is de enige keuze die de Heilige Geest ziet. Daarom is het de enige keuze die er is.
Laten we dan vandaag met deze gedachten oefenen:
Laat me mijn functie niet vergeten. Laat me niet proberen de mijne in plaats te stellen van die van God. Laat me vergeven en gelukkig zijn.
(WdI.64.5:1-6:4)
De volgende keer dat we onszelf voorhouden dat we onmogelijk ‘gelukkig’ kunnen opstaan, moeten we misschien beseffen dat het geen kwestie van ‘kunnen’ is, maar eerder van ‘willen’. Gelukkig zijn begint elke ochtend met de bereidheid om gelukkig te zijn, ongeacht onze omstandigheden…
Onze bereidheid is niet alle dagen even groot. De ene dag lukt al wat beter dan de andere. Sommige dagen willen wij, hoe hallucinant dat ook lijkt, simpelweg niet gelukkig zijn.
Maar één ding is zeker: wanneer wij bereid zijn om gelukkig te zijn, en dus onze functie beoefenen, dan zullen alle krachten van de hemel ons komen helpen.
De Verzoening is zo zachtmoedig dat je haar maar hoeft toe te fluisteren, en al haar macht zal jou ter hulp en ondersteuning toesnellen. Jij bent niet broos met God aan je zijde. (T14.IX.3:2-3)
De macht van God, en heel Zijn grenzeloze Liefde, zal je ondersteunen als je enkel je plaats zoekt in het Verzoeningsplan dat uit Zijn Liefde voortvloeit. (T16.VII.10:2)
Wij staan er nooit alleen voor.
Ik wens jou, beste lezer, toe dat je elke ochtend opnieuw zoekt naar die bereidheid diep vanbinnen.
Geluk is een beslissing. Het is je zo gegund om gelukkig te zijn.
We zullen vandaag proberen te begrijpen dat vreugde hier onze functie is. Als je droevig bent, blijft je rol onvervuld en is heel de wereld aldus van vreugde verstoken, net als jij. God vraagt jou gelukkig te zijn, zodat de wereld zien kan hoezeer Hij Zijn Zoon liefheeft en wil dat geen verdriet opkomt dat zijn vreugde tempert, geen angst hem bestookt die zijn vrede verstoort. Jij bent Gods boodschapper vandaag. Jij brengt Zijn geluk naar ieder die jij ziet, Zijn vrede naar ieder die jou aankijkt en Zijn boodschap ziet in jouw gelukkige gezicht.
We zullen ons hierop vandaag in onze oefenperioden van vijf minuten voorbereiden, door geluk in ons te voelen opkomen in overeenstemming met de Wil van onze Vader en van ons. (WdI.100.6:1–8:3)
Wil jij ook overvloed ervaren? Registreer alvast voor mijn e-book.
Ken jij dat ook? Het gevoel van voortdurend tijd te kort komen. Het gevoel dat er te weinig uren in een dag zijn..
Als echtgenoot en papa van twee jonge kinderen heb ik sowieso aardig wat verantwoordelijkheden. Daarnaast is er ook nog mijn job als regisseur. Soms voelt het alsof ik niet toekom aan die dingen die voor mij belangrijk zijn.
Gelukkig is Een Cursus in Wonderen daar om me te helpen. Oh ja, de Cursus heeft wel degelijk wat te zeggen over tijd.
Al in het eerste hoofdstuk, bij de principes van wonderen, lezen we:
Elke dag behoort aan wonderen te zijn gewijd. Het doel van de tijd is jou de gelegenheid te geven te leren de tijd constructief te gebruiken. (T1.I.15:1-2)
Wel, dat klinkt alvast als muziek in mijn overbezette oren 😊.
En het wordt nog beter! Want wat verderop in de Cursus lees ik:
Het wonder is het enige middel dat jou ter beheersing van de tijd direct ter beschikking staat. (T1.I.48:1)
Hoera. God zij geprezen. Ik wil niks liever dan de tijd beheersen. Die lijkt me namelijk voortdurend te ontsnappen…
Praktisch: naar een gevoel van genoeg tijd.
Maar hoe doe ik dat nu in de praktijk? Hoe kan ik minder gejaagd door het leven gaan? Hoe kan ik het gevoel krijgen dat er tijd genoeg is?
Ik bid: “Innerlijke Gids, hoe kan ik mijn gevoel van te weinig tijd helen?”
Voor elk van ons is het antwoord dat we ontvangen heel persoonlijk en heel praktisch. Vaak is het ook een beetje humoristisch:
In mijn geval kreeg ik als ‘inzicht’ dat ik meer zou kunnen slapen. Als ik meer slaap is mijn denkgeest beter uitgerust en daardoor minder snel afgeleid. En als ik minder snel afgeleid ben dan zal ik meer dingen kunnen doen en minder tijd te kort komen. Op die manier verhoog ik niet alleen mijn efficiëntie, maar creëer ik ook meer rust.
Wel, dankjewel Innerlijke Gids… Maar slapen voelt als een ‘guilty pleasure’. Er is zoveel te doen in een dag. Kan ik mezelf dan wel toestaan om te rusten? Mijn ego roept dat meer slapen ‘averechts’ werkt: Dan heb ik nog minder tijd…
En toch klopt de leiding die ik heb ontvangen: De waarheid is even humoristisch als ze praktisch is: Ik moet helemaal niks doen.
Een andere kijk op tijd
Meer tijd hebben begint bij een andere kijk op de dingen. Een verandering in mijn perceptie. Ik kan leren
loslaten en minder controleren, wetende dat er voor mij gezorgd wordt
vertrouwen dat antwoorden ten gepasten tijde vanzelf komen
weten dat ik al veilig ben en niks hoef te bereiken
leren dat het ego mij doet zoeken en niet vinden, dat het mij constant bezig houdt
Kan je het schijnbaar heel druk hebben zonder het gevoel te hebben van tijd te kort te komen? Heel zeker.
Dat kan door het diepe geloof achter dat gevoel om te draaien:
Ik ben niet het lichaam dat rondrent en daardoor niet aan zijn noden van rust kan voldoen. Ik ben ‘spirit’, oneindig. En wat ik overdag doe wijzigt daar niks aan. Hoe druk ik het ook heb, het is allemaal een spel van mijn bewustzijn.
De oplossing om meer tijd in het leven te hebben is dan ook om geregeld eens even een minuutje stil te staan om ons te herinneren wie wij zijn.
Hoeveel tijd wij ervaren in een dag is geen objectief gegeven, het is een subjectieve perceptie. Wij ‘flowen’ wanneer we ons verbinden met ons Goddelijke Zelf en het stuur uit handen geven, wanneer wij gehechtheid aan resultaten loslaten, omdat wij ons herinneren dat ongeacht het resultaat wij al perfect zijn.
Alles is een les die God mij graag ziet leren (WdI.193.t): Zelfs wanneer ik het gevoel heb de slaaf te zijn van mijn vele verplichtingen kan ik inzien dat ik altijd veilig ben dat dit slechts een spel van het bewustzijn is en dat ik niks hoef te kort te komen.
Wij hebben t gevoel van tijd te kort te komen omdat wij niet in onze juiste denkgeest zitten, omdat wij ons niet verbinden met onze bron. Wanneer wij ons verbinden vloeit ons leven moeiteloos.
Je ziet wat je verwacht, en je verwacht wat je uitnodigt. Je waarneming is het resultaat van je uitnodiging, en komt naar je toe zoals je haar hebt besteld. Wiens manifestaties wil je zien? Van wiens tegenwoordigheid wil je overtuigd worden?
(T12.VII.5:1-4)
Wanneer ik de controle over mijn agenda overdraag aan de Heilige Geest (mijn Innerlijke Gids) mag ik er zeker van zijn dat die mijn agenda altijd voldoende leeg laat om thuis te komen bij mijn Hogere Zelf.
Trouwens: waarom zou het tijd kosten om daar te raken waar wij altijd al zijn?
En zo wordt ook dat vervelende gebrek aan tijd, al die stress en het voortdurend rondrennen een belangrijke les die ons terug naar meer liefde kan leiden:
Elke dag behoort aan wonderen te zijn gewijd. Het doel van de tijd is jou de gelegenheid te geven te leren de tijd constructief te gebruiken. (T1.I.15:1-2)
PS. Tot slot nog een uitsmijter voor wie zich graag verdiept in de non-dualistische aanpak van de Cursus:
Te weinig tijd in je leven hebben en denken dat een Cursus in Wonderen daarbij kan helpen riskeert een voorbeeld van ‘niveau verwarring’ te worden: Alleen al denken dat er zoiets bestaat als tijd en het idee dat je daarmee aan de slag moet is bevestigen dat tijd echt is en dat er daadwerkelijk actie moet ondernomen worden… Onze ware indentiteit is tijdloos. We moeten die niet beschermen door met de tijd aan de slag te gaan. We moeten ons alleen herinneren wie wij in werkelijkheid zijn.
Het is maar dat je het weet 😉.
Wil je zelf meer overvloed in je leven ervaren, dan kan je altijd inschrijven voor mijn online ervaring.
Een tweetal jaren geleden ben ik een vriend verloren. Zo leek het toch. Hij ging niet dood of zo.
Maar hij stopte met antwoorden op mijn berichtjes. Ik voelde dat hij afstand wou nemen en ik respecteerde dat.
Twijfel
Zijn afwezigheid maakte dat ik begon te twijfelen: Deed ik iets verkeerd? Had ik iets gedaan waardoor hij me niet meer leuk vond?
Dit zijn typische vragen van ons ego. Het wil dat wij ons schuldig voelen. Het herinnert er ons constant aan dat wij te kort schieten.
Ik had me kunnen wentelen in het verlies van deze vriend. Ik had me er heel erg slecht over kunnen voelen. Hierdoor zou ik diepere, vaak onbewuste, overtuigingen van mijn ego voeden: ‘Jij bent niet goed genoeg.’ ‘Jij verdient geen liefde.’ ‘Jij bent het slachtoffer van de wereld.’
Ik had me ook kunnen verdedigen door mijn vriend te verwijten voor wat mis ging. Een Cursus in wonderen noemt dit projectie: We projecteren buiten onszelf wat we diep vanbinnen niet willen zien. Als ik mijn eigen schuldgevoel niet wil erkennen, dan projecteer ik het op mijn vriend die dan in mijn plaats de schuldige is van onze mislukte relatie.
Maar door mijn schuld en boosheid op mijn vriend te projecteren, zou ik een slachtoffer maken van mezelf. En dit zou alleen maar mijn geloof in de afscheiding vergroten.
Liefde: hoe Een Cursus in Wonderen ons helpt omgaan met het verlies van een vriend.
Gelukkig realiseerde ik me dankzij Een Cursus in Wonderen dat deze situatie ook een belangrijke kans was. Een kans om meer liefde te ervaren, door mijn perceptie van de situatie te veranderen.
En dus deed ik mijn uiterste best om de relatie aan de Heilige Geest te geven, terwijl ik Hem vroeg om dit voor mij te beoordelen.
Hierdoor kwam er terug vrede in mijn denkgeest. Ik herinnerde me dat ik een Heilige Zoon van God ben die nooit tekort kan komen. Ik besefte dat de overtuigingen die ik er op nahield over mezelf niet juist waren. Er was geen enkele reden om me schuldig te voelen, want mijn ware Zelf is zondeloos.
En omdat ik nu niet langer gemis voelde, kon ik de relatie loslaten.
De essentie was dat ik mijn vriend vergaf voor wat hij nooit gedaan had.
Innerlijke Leiding
Deze week, na twee jaren van stilte, voelde ik mij geleid om hem nog eens een berichtje te sturen en zo te tonen dat ik hem niet vergeten was.
Onmiddellijk kreeg ik een mooie en hartverwarmende reply. Mijn vriend antwoordde dat hij me miste en het geweldig apprecieerde dat ik contact zocht. Bovendien kon hij een schouderklopje van mij wel gebruiken omdat hij door een uitdagende periode ging. Mijn berichtje was perfect getimed.
Het voelde alsof een warme golf van Liefde me overspoelde. Wat was ik blij dat ik die whatsapp gestuurd had!
Je vraagt je misschien af: Waarom stuurde je dat bericht na al die tijd? Wat betekent het om je ‘geleid’ te voelen?
Eigenlijk is het heel eenvoudig. Mijn vriend kwam deze week plotseling in mijn gedachten, en ik besefte dat ik MEZELF nog niet helemaal had vergeven voor zijn afwezigheid. Ik voelde zo veel liefde en medeleven voor MEZELF, dat ik besliste om deze onopgeloste situatie in mijn leven los te laten. Ik koos liefde in plaats van angst.
En dus stuurde ik een berichtje. Dat berichtje was een symbool van de zuivere liefde die ik op dat moment voelde. Ik verwachtte geen antwoord. Ik was niet gehecht aan een bepaalde uitkomst. Op een bepaalde manier was het een berichtje aan mezelf.
Een Cursus in Wonderen leert ons: “Alleen wat jij niet hebt gegeven, kan in enige situatie ontbreken.” (T17.VII.4:1)
Eigenlijk kon het niet anders dan dat ik een hartverwarmende reply kreeg van mijn vriend. Ik had mezelf voldoende vergeven om terug liefde toe te laten in mijn leven.
Tom
ps. heb je mijn blog post over je best doen al gelezen?
Ik groeide op in een gezin van harde werkers. Het geloof dat er moest ‘gewerkt’ worden om rond te komen, zat er diep in. De mantra die mijn ouders me al vroeg aanleerden was: “Je moet altijd je best doen”.
Af en toe betrap ik mezelf erop dat ik dat nu ook tegen mijn eigen kinderen zeg.
“Doe je best en God doet de rest”.
Dit zinnetje gebruiken we allemaal wel eens. De woorden brengen hoop en troost. Toch schuilt er ook een gevaar in, o.a. in het woordje “doen”.
Doen
We worden allemaal ‘doeners’, die heel de tijd hun best “doen” om zelf gestelde DOElen te halen. Of doelen te halen die door anderen voor ons werden gesteld.
En met het najagen van die doelen houden we onszelf de hele tijd bezig. We maken aan één stuk door plannen, en ‘doen ons best’ om ze uit te voeren. We zijn zo druk bezig, dat er geen tijd is om stil te staan. We hollen onszelf de hele tijd voorbij. En in het bijzonder, ons diepste Zelf.
Op die manier wordt “ons best doen” een manier om onszelf te sussen. Om te zoeken maar vooral niet te vinden.
“‘Zoek, maar vind niet’, blijft het grimmige bevel van deze wereld, en niemand die de doelstellingen van de wereld nastreeft kan anders handelen.” (H13.5:8)
Wij zijn altijd onderweg naar ons toekomstige geluk, waarvoor we ‘ons best doen’. Terwijl ons geluk in het nu ligt, in onze ware Identiteit die al volledig volmaakt is.
Soms verwijten we God zelfs dat wij “zo ons best hebben gedaan” en Hij “ons niet heeft geholpen”. Wat we niet beseffen dan, is dat wij door ons voortdurende ‘doen’ de Hulp van God hebben geblokkeerd.
Geen wonder (😉) dat we ons dan uitgeput voelen, of een burn-out ontwikkelen.
Niets doen
Een Cursus in Wonderen waarschuwt ons hiervoor op een heel duidelijke manier, en zegt:
“Ik hoef niets te doen” (T18.VII.t) “Met iets doen is het lichaam gemoeid. En als je inziet dat je niets hoeft te doen, heb je uit je denkgeest de waarde van het lichaam weggenomen. Hier is de snelle, openstaande deur waardoor jij voorbij glipt aan eeuwen van inspanning, en aan de tijd ontsnapt.” (T18.VII.7:1-3)
Wat verderop lezen we:
“Wie niets hoeft te doen heeft geen behoefte aan tijd. Niets doen betekent rusten en binnenin je een plaats maken waar de activiteit van het lichaam niet langer aandacht eist. Naar die plaats komt de Heilige Geest, en houdt daar verblijf.” (T18.VII.7:6-8)
Een Cursus in Wonderen geeft ons de opdracht om te rusten! In mijn hoofd staat dat haaks op wat mijn ouders me leerden. Wanneer ik niks aan het doen ben, voel ik me namelijk… schuldig.
Ben ik dan namelijk wel goed ‘bezig’? Ben ik dan wel ‘goed’ genoeg, wanneer ik niet mijn best doe maar ‘rust’?
Kritisch zelfonderzoek onthult nog een andere diepgewortelde overtuiging die ik mezelf aanleerde: De zaken komen niet vanzelf. Ik moet er mijn best voor ‘doen’.
Deze diepgewortelde ‘beliefs’ zijn allemaal kansen om mijzelf en anderen te vergeven. Ik draag ze dan ook graag over aan de Heilige Geest.
Mijn waarde wordt immers helemaal niet bepaald door dat wat ik doe, of niet doe. Ik ben al, voor altijd, een volmaakte Zoon van God. En dat is de Identiteit die ik me wil herinneren.
Mogen wij dan geen doelen meer najagen?
Een Cursus in Wonderen pleit er niet voor dat wij passieve wezens worden. Het is niet de bedoeling dat we de hele dag in een lotushouding zitten en niks doen. De Cursus nodigt ons wel uit om tijd te nemen en te rusten in onszelf. Zo kunnen we diep vanbinnen de leiding ontvangen die we nodig hebben om gelukkig en succesvol in het leven te staan.
“Dit rustige centrum, waarin je niets doet, zal bij je blijven, en jou de rust geven te midden van alle drukke bezigheden waarop je wordt uitgestuurd. Want vanuit dit centrum zal je gewezen worden hoe je het lichaam zondeloos kunt benutten. En dit centrum, waarin het lichaam afwezig is, zal het zo in je bewustzijn ervan bewaren.” (T18.VII.8:3-5)
Wanneer wij wat vaker ‘niets doen’ zullen we ook ervaren hoe ons leven vlotter loopt. Hoe de dingen zonder moeite ‘vanzelf’ komen, omdat ze simpelweg van ons ‘Ware Zelf’ komen. We leren om te ‘flowen’, eerder dan te ‘beuken’. We zien rond ons datgene wat we diep vanbinnen ervaren hebben: dat we liefde zijn. En we weten dat we niet langer moeten vechten om datgene te krijgen waar we recht op hebben.
Ons geluk en succes hangt dus niet af van ‘ons best doen’, maar wel van onze ‘bereidwilligheid’ om naar binnen te gaan en te luisteren naar de Stem van onze Innerlijke Gids:
“Vertrouw niet op je goede voornemens. Die zijn niet genoeg. Maar vertrouw onvoorwaardelijk op je bereidwilligheid, wat zich verder ook mag aandienen.” (T18.IV.2:1-3)
Vanuit de stilte in onszelf krijgen wij dan alle antwoorden mee om volop actief en dynamisch in het leven te staan.
Laten wij dus ons best doen om zo vaak mogelijk bereid te zijn om niks te doen.
Gisteren was ik me aan het voorbereiden op een atoombom.
Want wanneer Poetin een nucleaire oorlog ontketent, dan wil ik klaar zijn om mijn gezin te beschermen. Daarom las ik over noodrantsoenen, gasmaskers en atoomschuilkelders.
Maar waarom? Waarom doe ik het mezelf aan om te plannen voor zo’n verschrikkelijke toekomst? Waarom identificeer ik mij met een sterfelijk lichaam dat gedoemd is om in angst te leven? Hoe harder ik probeer om mijzelf te beschermen, hoe groter mijn angst zal worden.
Het hoeft zo niet te gaan.
Net zoals angst is liefde altijd een optie. En dat is iets dat we wel eens durven vergeten. Wij zijn geen willoze slachtoffers van de omstandigheden in de wereld. Wij kunnen ervoor kiezen om liefde te ervaren in plaats van angst (en meteen ook een pak beter te slapen 😉)
Welke keuze wil ik maken?
Les 135 is één van de langste Werkboeklessen in Een Cursus in Wonderen. De titel luidt:
“Als ik me verdedig, word ik aangevallen” (WdI.135.t)
Even verder lezen we een heel toepasselijke referentie naar de Russische dictator Poetin:
“Je gaat te werk vanuit het geloof dat jij jezelf moet beschermen tegen wat er gebeurt omdat dat zeker zal bevatten wat jou bedreigt. Een gevoel van bedreiging is de erkenning van een ingewortelde zwakheid, een geloof dat er een gevaar bestaat dat de macht heeft jou aan te zetten tot een gepaste verdediging. De wereld is op dit waanzinnige geloof gebaseerd. En al haar structuren, al haar gedachten en twijfels, haar straffen en zware bewapening, haar wettelijke bepalingen en voorschriften, haar gedragsnormen en haar leiders en haar goden, allemaal dienen ze o`m haar gevoel van bedreiging in stand te houden.” (WdI.135.2:1-4)
Een ‘gevoel van bedreiging’ hangt de laatste tijd bijna tastbaar in de lucht. Toch hoeven we daar niet aan toe te geven. De Cursus noemt ons gevoel van zwakheid zelfs ‘waanzinnig’.
Waarom?
In werkelijkheid zijn wij geen lichamen die verdediging nodig hebben. Ons ware Zelf is voor altijd veilig en geborgen in God.
Wanneer wij bang zijn en ons willen verdedigen is dat altijd omdat wij ons identificeren met ons lichaam in plaats van met ons werkelijke Zelf. Wij hebben maw. een nachtmerrie, maar gelukkig is die niet echt.
In de praktijk
Hoe kunnen wij hier nu mee aan de slag gaan wanneer we ons angstig voelen? De Cursus geeft ons een heel radicaal zinnetje om mee te werken, en dat luidt:
“In mijn verdedigingsloosheid ligt mijn veiligheid.”(WdI.153.t)
In dit ene zinnetje ligt onze verlossing van angst. Wanneer wij bereid zijn om te stoppen met het plannen voor de toekomst en wanneer wij stoppen met ons te verdedigen, dan kunnen wij eindelijk ervaren wie we in werkelijkheid ZIJN.
In de praktijk betekent dit dat we in onszelf de BEREIDHEID moeten vinden om te stoppen met plannen maken.
We hoeven daarom geen perfect vertrouwen te hebben dat alles in orde komt, maar we moeten wel radicaal durven onze verdedigingen te lossen. Wij moeten WILLEN loslaten. We moeten WILLEN voor liefde kiezen. We moeten WILLEN vertrouwen op een kracht die groter is dan die van ons kleine ego-zelf.
Onze bereidheid is onze redding.
Een klein beetje bereidheid zet de deur al op een kier voor de verlossing van angst.
Tegelijk bidden wij tot de Heillige Geest:
“Gebruik deze situatie die mij angstig maakt om mij te helpen herinneren wie ik in werkelijkheid echt ben. Help mij om dit anders te zien.”
Met deze woorden nodigen wij de Heilige Geest uit om ons Zijn wijsheid te schenken en de ervaring van Liefde. En die uitnodiging zal niet onbeantwoord blijven.
In elke situatie en op elk moment van de dag kunnen wij de woorden uit Werkboekles 135 herhalen als een mantra: “In mijn verdedigingsloosheid ligt mijn veiligheid.” (WdI.135)
Zo raken wij doordrongen van het feit dat wij niet zelf voor onze veiligheid moeten zorgen:
“We herinneren onszelf eraan dat Hij heel de dag door aan onze zijde blijft en onze zwakheid nooit zonder de steun laat van Zijn kracht. We doen een beroep op Zijn kracht, telkens wanneer we voelen dat de dreiging van onze verdedigingen onze doelgerichtheid ondermijnt. We houden een ogenblik stil, terwijl Hij ons laat weten: ‘Ik ben hier.’ “ (WdI.153.19:4-6)
Ik heb zelf in mijn eigen leven al de allermooiste dingen meegemaakt wanneer ik stopte met mij te verdedigen. Zaken waar ik jarenlang mee worstelde werden op 24u tijd opgelost.
Hoe meer ik de bereidheid oefen om mijn eigen verdedigingen op te geven, hoe meer wonderen ik in mijn leven ervaar.
En geen enkele dictator kan daar iets aan veranderen.
